در روايات اسلامي معيارهايي براي دوست خوب ذكر شده است.

امام علي(ع) مي فرمايد: "دوست واقعي كسي است كه برادر خود را در سه حالت: گرفتاري، هنگامي كه غائب است و پس از مرگ ياري رساند".

دوست آن باشد كه گيرد دست دوست در پريشان حالي و درماندگي  

در جاي ديگر حضرت مي فرمايد:‌ "هر كس تو را به خانة آخرت فرا خواند و تو را در راه عمل كردن براي آخرت ياري رساند، دوست مهربان است".

در حديثي جامع امام حسن(ع) خصوصيات دوست خوب را اين چنين بيان داشته اند:‌ 

"با كسي همنشين باش كه چون مصاحب او گشتي مصاحبت او تو را بيارايد

و هرگاه خدمت او را كردي تو را حفظ كند و اگر از او كمكي خواستي تو را كمك كند

و اگرسخني گفتي گفتارت را تصديق كند و اگر به دشمن حمله كردي قدرتت را تقويت كند

و اگر دست بخشش دراز كردي تو را ياري و مدد كند و اگر در كار تو شكستي پديد آيد آن را جبران كند

و اگر از تو كار نيكي ديد آن را به حساب آورد و اگر از او چيزي بخواهي به تو بدهد و اگر ساكت بماني خود او پيشگام شود

و اگر حوادث ناگواري بر او وارد شود تو را ناراحت كند. كسي كه از ناحية او به تو گزندي نرسد و راه هاي مختلف از ناحية او بر ارائه تو ارائه نشود

و در برابر مشكلات زندگي دست از ياري تو برندارد و اگر در تقسيم چيزي با هم نزاع كرديد تو را بر خود مقدم بدارد".