به نام خدای عزیز
نام آن محبوب ستودنی
خدایا تو از من ستایش خواستی و هویت من بنده را در این کرنش ساختی

خدایا…
من، نماز نمیخوانم چون مسلمانم
نماز میخوانم چون انسانم
درد بشر امروز ترک این کرنش است
کرنشی که در درونش آرامشی زیبا نهفته، افسوس که بشر ندانست

خدایا…
من، محتاج این کرنش و مشتاق این ستایشم
ستایشی که در رکوعش شکستن من را آموختی و در سجده آن، دفن منیت و خودخواهی، آنچه تباهی به بار آورد و ویرانی
و در قیامش تولدی دوباره، از خاک برخواستن، اوج، پرواز، پروازی پاک از خاک تا افلاک
و در تشهدش، نسشتن به تماشای خودت
و در سلامش، جشن سلامی به راه انداختی، هلهله شادی، بخاطر چهار آشتی
آشتی با تو، آشتی با خویش، آشتی با خوبان، آشتی با طبیعت و هستی

خدایا…
آنکه این دانشگاه را طی کرد، آنکه این نماز را دانست، به مستی رسیده

عادت ماست که بی باده و می مست شویم       ***      فارغ از میکده و هرچه در آن هست شویم

منبع : زندگی اینجاست