(از مجموعه سخرانی های استاد پناهیان)

معمولا وقتی که در اندیشه بهره معنوی هستیم مباحثی که جنبه فردی    دارد محبوب تر و جالب تر هستند.

اما موضوع امام حسین ذاتا یک موضوع اجتماعی است.

گاهی از اوقات در یک حال خوش معنوی هستیم  و بیشتر در حالت فردی سیر میکنیم (ذکر می گوییم و دعا می کنیم) و دوست داریم تنهایی با خدا مناجات کنیم . گرایش به معنوبیات آدم رو به این معنویات و فردیت می کشاند و از سختی و تلخی های مباحث اجتماعی گریزان می کند و زیاد تمایل به موضوعات اجتماعی پیدا نمی کند.

در برخورد با موضوع امام حسین چگونه باید برخورد کرد ؟؟ (پدیده ظلم در جامعه دینی )

بعضی ها ، موضوع امام حسین برایشان تبدیل به یک مسئله فردی می شود. دیگر مسئله اجتماعی نیست.

وقتی کسی با اهل بیت و امام حسین دوست شد ، صمیمی شد ، تک تک مسائل اجتماعی امام حسین ، مسائل شخصی او هستند. قیام امام حسین ، تبدیل به یک مسئله شخصی برای او شده و درونی شده برای همین در روضه های امام حسین بیشتر مستغرق می شود.

عزادار امام حسین در روز عاشورا ، مسئله شخصی عزادار می شود . نه توسل (که به معنای مناجات با امام در کنار ضریح است که در مسائل شخصی خودش با او درد و دل می کند) اما  وقتی که در روضه گریه می کند در خلوت خودت برای امام حسین گریه میکند و درد ابا عبد الله برای او تبدیل به درد شخصی شده.

شهادت یک شهید ، مسئله شخصی شما می شود . این علامت قرب به ابا عبدالله می باشد.

لینک دانلود :