«کاش تقدیر قدر امسال ما، طلوع فجر صبح و برآمدن صبح سلام باشد»!
قرآن، این کلام محکم الهی، ماه مبارک رمضان را ماه نزول خود معرفی می‌کند، رمضانی که از دیرباز ارجمند بوده، باید تا قیام قیامت، ارج نهاده شود؛ بنابراین به پاس حرمت آن فرمود: ( فَمَن شَهِدَ مِنکُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ ).[1]
از سویی دیگر، شبی مبارک، یعنی شب قدر را محمل‌گاه نزول خود می‌شمرد: ( إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةٍ مُّبَارَکَةٍ )[2] و ( إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِی لَیْلَة القدر )[3]
قدری که در لغت به معنای اندازه و اندازه‌گیری و تعیین است[4] و در اصطلاح، یعنی ویژگی هستی، وجود هر چیز و چگونگی آفرینش آن، یعنی اندازه و محدوده ی وجودی هر چیز؛[5] پس قرآن در شبی نازل شد که همه ی مقدرات، تقدیر می‌گردد و قالب معیّن و اندازه ی خاص هر پدیده، روشن و اندازه‌گیری می‌شود، همچنانکه امام رضا علیه السلام در تبیین شب قدر فرمود: «لیلة القدر هی خیر من الف شهر و فیها یفرق کل امرحکیم و هو رأس السنة یقدر فیها ما یکون فی السنة من خیر و شر و منفعة أو رزق أو أجل و لذلک سمّیت لیلة القدر».[6]آری! شبی که راه سعادت بشر در آن تعیین گردید و فرقانی نازل شد که تا روز ( وَامْتَازُوا الْیَوْمَ أَیُّهَا الْمُجْرِمُونَ )[7] روز جدایی حق از باطل، چراغی شود برای همه ی آنهایی که می‌خواهند، هدف هستی‌بخش خود را در
