سبک زندگی عبارت است از : مجموعه قواعد و قالب هایی که با توجه به اخلاقیات ، آداب ، رسوم ، ارزشها، باورها و اعتقادیات به دست می آید و در انتخاب نوع زندگی و شکل دادن به عملکرد و رفتار، صحبت کردن ، نشستن ، خوابیدن ،خوردن ، راه رفتن ، خریدن ، پوشیدن، گفتگوکردن ، ازدواج ، تربیت فرزند ، رابطه داشتن ، معامله و مجادله کردن ، نگاه کردن ، خندیدن و ... تاثیر بسزایی دارد.
بر این اساس سبک زندگی مهدوی ، شیوه زندگی کردن است که تجلی گر زندگی منتظرانه و بر گرفته از الگوی جامعه مهدوی و در راستای رسیدن به جامعه موعود و آرمانی است . مهدویت و انتظار سرمایه معنوی است که می تواند منبع و منشا معارف و سبک ها و مدل های مطلوبی برای زندگی فردی و اجتماعی و آینده نگر باشد و به همین جهت می تواند تاثیر خاصی بر شیوه زندگی ما یعنی نشست و برخاست ، اندیشیدن ، کار کردن ، دانش آموختن ، ارتباط با مردم و ... داشته باشد .
در واقع باید بدانیم که سبک زندگی بر تمام مسائل زیستی هر فرد مثل خانواده، سبک ازدواج، نوع مسکن، مدل لباس، الگوی مصرف، نوع آشپزی و خوراک، تفریحات و نحوه گذران اوقات فراغت، کسب و کار، رفتار حرفه‌ای در محل کار، در دانشگاه و مدرسه، رفتار در فعالیت‌های سیاسی، رفتار در ورزش و رفتارهای رسانه‌ای اطلاق می‌شود و بر نوع رفتار ما با دیگران از همسر و فرزند تا رییس و مرئوس، از پلیس و کارمند دولت، رفتارهای ما در سفر و حفظ نظافت و بهداشت، سبک رفتار با دوست و دشمن، آشنا و بیگانه همه و همه سبک زندگی ما را شکل می‌دهد. اما آنچه که امروزه برای جامعه دینی ما مطرح است به کار گیری باورهای دینی و پیروی واقعی  از  الگوهای رفتاری – اسلامی است. از آنجا که در منابع دینی حضرت مهدی به عنوان بهترین الگوی زندگی در دوران غیبت کبری مطرح شده و سیره و شخصیت معرفی شده ایشان در احادیث به عنوان یکی از بهترین منابع سبک دینی به شمار می‌رود.

از امام صادق(ع) پرسیدند: «چرا زناکار را کافر نمی‌دانید، امّا کسی که نماز را ترک کند، کافر می‌دانید؟» حضرت فرمودند: «زیرا زناکار و شبیه او، این کار را به دلیل شهوتش انجام داده که بر او غلبه کرده است ولی تارک الصلاه نماز را ترک نکرده مگر به خاطر خوار شمردن آن، زیرا شما زناکاری را نمی‌یابی که سراغ این کار رفته باشد مگر اینکه به خاطر لذتی که در آن وجود داشته سراغ آن رفته است ولی کسی که نماز را ترک می کند هیچ لذتی در ترک نماز نمی‌یابد و زمانی  که لذتی در کار نباشد، خوار شمردن واقع می‌شود و زمانی که خوار شمردن باشد، کفر هم هست.» مگر نماز نخواندن چقدر لذت دارد؟ مگر چقدر از ترک نماز کیف کرده است؟ آیا جز این است که خواسته نماز را سبک بشمارد؟ جز این است که خواسته به خدا بی‌احترامی کند؟! البته باید توجه کنیم؛ همان‌طور که نماز نخواندن بی‌احترامی به خدا است، دیرخواندن نماز هم کمی بی‌احترامی به خدا است.

چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟ / علیرضا پناهیان/ ص  56

امام صادق (علیه السّلام) می فرمایند :

خداوند تعالی می فرماید:((هنگامی که بنده ی من خواهش های نفسانی خویش را بر طاعت من ترجیح دهد٬

کمترین کاری که در حق او روا می دارم آن است که او را از لذت مناجات با خود محروم می سازم.))

على عليه السّلام فرمود: بخشندگى [و جوانمردى] پاسبان آبروهاست. بردبارى سبب بسته شدن دهانِ بى خِرَد است. گذشتْ زكاتِ پيروزى است. فراموش كردن [و دورى كردن از] كسى كه به تو خيانت كرده مجازات تو [در حق او] است. مشورت كردن همان راه يافتن به مقصود است. كسى كه به انديشه ی خود بسنده كرد [و خود را از مشورت محروم ساخت] خويشتن را به مخاطره انداخت. شكيبايى سختى ها را دور مى كند. بى تابى ياور زمانه [براى فرسودن آدمى] است. گرامى ترين ثروت رها كردن آرزوست. بسا عقلى كه به دست هواى فرمانروا اسير است. به ياد سپردن تجربه، خود توفيقى است. دوستى خويشاوندى است كه به دست آمده. از كسى كه از تو رنجيده ايمن نباش.

سخن نكته هاى اخلاقى

فراز 211

نمی‌توانم زبان و چشمم را کنترل کنم + راه سادۀ درمان

گاهی اوقات، برخی از جوانان می‌گویند: «من نمی‌توانم چشمم را کنترل کنم.» آن یکی می‌گوید: «من نمی‌توانم زبانم را کنترل کنم.» هر کسی هر کار خوبی را که می‌گوید «نمی‌توانم انجام دهد»، به خاطر این است که یک کار خوب را می‌توانسته انجام دهد ولی انجام نداده، آن هم اینکه سر وقت بلند شود و نمازش را بخواند.

اگر بخواهیم نماز خوب را برای خودمان تعریف کنیم و بشناسیم، طبیعتاً بهترین معرِّف آن، خود خداوند است که در قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَر؛ نماز از فحشاء و باز می‌دارد» بر این اساس، هرچقدر نماز انسان او را از بدی‌ها بازدارد، به همان اندازه، نمازش خوب بوده است.

به رسول خدا(ص) گفتند: «آن جوانی که پشت سر شما نماز می‌خوانَد، چشم‌چرانی هم می‌کند. بعضی از گناه‌های خیلی بد را هم انجام می‌دهد.» لابد منظورشان این بود که شما نصیحتش بفرمایید تا آن عیبش را هم کنار بگذارد. رسول گرامی اسلام(ص) فرمودند: «همان نمازش او را درست خواهد کرد» [نیازی به نصیحت نیست.] راوی می‌گوید: «طولی نکشید که آن جوان توبه کرد و آن عیب را کنار گذاشت.» اگر درست به نماز پرداخته شود، این‌قدر برکت دارد.

ادامه مطلب...