یکی از مظاهر نشاط؛ شوخ طبعی است. امام صادق(ع) می‌فرماید: «هیچ مؤمنی نیست مگر اینکه اهل شوخی است» مؤمنی که اهل شوخی نیست به او مشکوک شوید.
یکی از عواملی که موجب می‌شود عده زیادی سراغ گناه می‌روند این است که فکر میکنند که بدون گناه و غفلت و هرزگی نمی‌شود بانشاط شد! زیاد تقصیری ندارند اگر این‌گونه برداشت میکنند، چراکه در رفتار و منش و روحیات مذهبی‌ها، زیاد نشاط نمی‌بینند.
اگر دیدید مؤمنی اهل شوخی نیست به او مشکوک شوید؛ آیا تو مغروری؟ یا مغموم و مأیوسی؟ شاید ضعف ایمان‌داری که نشاط نداری؟ این چه ایمانی است؟!
محاسبه کن چرا سرور نداری؟ کجا گیر کردی؟ آن‌وقت از آن استغفارکن! به خودت برگرد بگو که چت شده؟ خدا فوت کرده؟! ضعیف شده؟! مهربانی‌اش رفته؟! نمی‌بیند تو را؟ چرا نشاط نداری؟
همه‌ی ما درباره ارزش اشک ریختن و حال خوش معنوی که در اثر غم به وجود می‌آید؛ زیاد سخن شنیده‌ایم، اما از نشاط معنوی و معنویتی که در اثر نشاط به دست می‌آید، کم‌تر حرف شنیده‌ایم. درحالی‌که یکی از مهم‌ترین شاخص‌های برخورداری از ایمان این است که انسان به سرور و نشاط عمیق درونی برسد.(عن أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع: الْمُؤْمِنُ لَهُ قُوَّةٌ فِی دِینٍ ... وَ نَشَاطٌ فِی هُدًى؛ کافی،ج2، ص231)
