شیخ_صدوق رضوان‌الله‌تعالی‌علیه؛ از حضرت صادق علیه‌السلام روایت کرده که مردی از اَخیار را در قبرش نشاندند و گفتند: 

ما صد تازیانه به تو می‌زنیم از عذاب خدا، گفت: من طاقت ندارم. پس کم کردند تا رساندند به یکی و گفتند، چاره‌ای از یک تازیانه نیست.

گفت: به چه سبب مرا می‌زنید؟ گفتند، به سبب آنکه نماز خواندی روزی به غیر وضو، و گذشتی بر ضعیفی پس او را یاری نکردی.

پس او را یک تازیانه از عذاب الله زدند که قبرش مَمْلوّ از آتش شد.

منبع: بحارالانوار، ج٦، ص۲۲۱.

رسول اکرم (ص) می فرمایند:

شش چیز را برای من ضمانت کنید تا من بهشت را برای شما ضمانت کنم،

راستی در گفتار، وفای به عهد ، برگرداندن امانت ، پاکدامنی ، چشم بستن از گناه و نگه داشتن دست(ازغیر حلال)

معدن الجواهر ص53- نهج الفصاحه ص216-ح321

آيا ولايت فقيه در کنار دولت باعث تعدد مراکز تصميم گيری نيست؟!؟

1 - در نظام جمهوري اسلامي ايران، از آن‌جا كه منشأ مشروعيت نظام، الهي و ديني است، اصل ولايت فقيه كه برگرفته از روايات و اصول و قواعد حقوقي اسلام است، بر مجموعه‌ي قواي سه گانه‌ي كشور از جمله قوه‌ي مجريه و مسئولان آن اشراف و نظارت دارد تا حافظ اسلامي بودن نظام باشد. ساير قواي موجود در نظام سياسي اسلام نيز به عنوان بازوان رهبري و زمينه‌ساز و مجري مقررات اسلام هستند. در چنين نظامي، هرگاه اين اصل تضعيف شود و يا ناديده گرفته شود، اصل مشروعيت نظام زير سؤال مي‌رود.

2- در اصول متعدد قانون اساسي، از جمله اصول 107 ، 57 ، 5 و 110 ولايت امر و رهبري نظام اسلامي ايران بر عهده‌ي فقيه عادل و با تقوي، شجاع، آگاه به زمان و مدير و مدبر نهاده شده است. بنابر اين، جايگاه رهبري در جمهوري اسلامي ايران - شرعاً و قانوناً - جايگاهي بس رفيع و عالي مي‌باشد. وجود و نظارت رهبري بر كليه‌ي شئون نظام، موجب اسلامي بودن نظام خواهد بود.

ابتدا برای بررسی آن به سه بخش می پردازیم:

بخش اول: اثبات پيوند دين و سياست.
به دلايل متعدد دين بايد در سياست دخالت كند و اين در منابع ديني اثبات شده است. در حديث آمده است «امر دين (جامعه) و امت به پيامبر سپرده شده تا به سياست‌گذاري بپردازد[1] در ادعيه معتبر ما نيز آمده است؛ «ساسه العباد»[2] شهيد بزرگوار آيت الله بهشتي(ره) مي‌فرمودند: «سياست از ديانت و حتي از عبادت جدا نيست و امام در تعريف سياست مي‌گويد: «مگر سياست چيست؟ روابط ما بين حاكم و ملت‌ها؛ روابط ما بين حاكم با ساير حكومت‌ها و اسلام همين را مي‌گويد

يكي از تلاش‌هاي ارزندة امام خميني(ره) تفهيم موضوع پيوند دين و سياست به شمار مي‌رود امام در حالي كه دست به اين حركت و نهضت فكري زد كه انديشه جدايي دين از سياست، سالها در بين روحانيون مطرح شده بود و به صورت اعتقاد و باور درآمده بود: «حال چند سال است كه تبليغ كردند، به طوري كه ما خود آخوندها هم باور كرديم ما را چه با سياست...»
در اين راستا امام حضرت (ره) در سال 1320 در پاسخ به كتاب «اسرار هزار ساله» كتاب ارزشمند «كشف الاسرار» را به نگارش درآورد و به نظارت روحانيت در امور اجرايي و سياسي كشور تأكيد نمود. پس از رفتن به نجف اشرف در نخستين سخنراني خود رسماً اعلام كردند كه اسلام برنامه زندگي دارد اسلام برنامة حكومت دارد

برگرفته از بیانات امام خامنه‌ای مدظله‌العالی:

«خجلت و شرمندگی نظام از بیکاری جوان، از خجلت خود آن جوان در داخل خانه بیشتر است؛ این را شما بدانید. بنده خودم وقتی‌که به فکر این جوان بیکار می‌افتم [شرمنده می‌شوم‌]... یعنی شرمندگی بنده‌ی حقیر از ملاحظه‌ی این آمار و مطالعه‌ی این حقیقت، از شرمندگی آن جوانی که بیکار می‌رود خانه و دستش چیزی نیست، کمتر نیست، بلکه بیشتر

است؛ این را باید برطرف بکنیم.۹۵/۳/۱۶» این نحوه بیان در دیدار دیدار نمایندگان مجلس دهم، پیش از این در شهریور ماه سال گذشته هم اتفاق افتاده بود. «بعد هم در مسئله‌ی واردات اشاره کردند آقای نعمت‌زاده، که البتّه آدم شرمنده می‌شود۹۴/۶/۴» جالب است که هر دو مورد هم کاملا به هم مرتبطند: "واردات کالاهای خارجی" و "بیکاری جوانان". حال باید پرسید که چرا رهبر معظم انقلاب باید بخشی از مسئولیت موضوعات خرد و کلان اقتصادی و معیشتی کشور که به صورت عادی و قانونی وظیفه قوای سه‌گانه و سایر نهادهای عمومی است را برعهده بگیرند و فراتر از ابراز نارضایتی نسبت به آن احساس شرمندگی کنند؟ شاخص و معیار افتخار و یا شرمندگی مردم، نظام اسلامی و رهبر معظم انقلاب چیست؟

مسئله فوری ما: